İnsanları severim. Bozulmamış saf, namuslu, dünyada ki kötülerin farkında olmayan, ufak şeyleri düşünen ama büyük hayalleri olan insanları. Bir minibüse bindiğimde ya da vapura hatta sokakta yürürken onları sürekli seyrederim. Normal bir vatandaş, yılların yüzüne getirdiği çizgilerle o kadar masumca bakar ki size. İşte o adam için iyi olmak, çalışmak istersiniz, onun hayatına onun gibi insanların hayatına bir şeyler katabilmek için çalışırsınız, sabredersiniz.
Yeni bir çift gördüğümde onları seyrederim, onlar ve kendim için mutlu olurum. Onların mutlu olması beni de mutlu eder. Onların hayalleri, kuracakları aile bana ilham kaynağı olur. O iki gencin yetiştirecekleri çocuklar belki de ileride benim yaşamıma pozitif bir katkı sağlayacaktır, iyilikleri ile büyüyecek çocuklar tüm insanlığın geleceğini garanti altına alacaklardır. Onlar için çalışırım, onların çocukları için çalışırım. Çünkü onlar uğrunda mutlu olmaya değen insanlardır, masumdurlar.
Ama bazıları vardır, kötüdürler. İçlerinde ki ışığı kaybetmişlerdir… negatif enerjilerini etrafa yayıp bizleri de mutsuz ederler. Kötülük yaparlar, masumları kirletirler. Onlar… onlar için üzülürüm. Ama çalışmaya devam ederim. Başlarına ne geldiğini bilmem çünkü, güvenmeye çalışırım onlara, yardım ederim. Belki bir fırsat verilse iyi olmayı seçerler, onlarda masumiyetlerini olmasa da içlerinde ki ışığı tekrardan kazanabilirler, belki… O ışığı tekrardan bulurlarsa başkalarını mutsuz etmeyi bırakırlar tekrardan mutlu olurlar değil mi?
İşte her zaman olmuyor böyle. Üzüntü bazen giderek artıyor. Karanlık onları yutup kaybolmuş birer ruh haline getiriyor. Kaybolduklarını bilmeden kendilerinin iyi olduğunu düşünerek etraflarına kötülük saçmaya devam ediyorlar. Gittikçe daha fazla insanı kendilerine çekiyor, umudumuzu tüketiyorlar. Çok şey mi istiyorum? Çok mu safım? Çok mu iyiyim?
İyi olmadığımı biliyorum, bunu asla kabul edemem. Kötülük yapmasam da yapabileceğimi biliyorum, bir gün bende karanlığa düşebilirim ama ya o insanlar? Onlar gerçekten kötü mü? Kızmalı mıyım onlara? Yoksa acımalı mıyım? Ümidim kalmayana kadar çalışmaya, mücadele etmeye devam edeceğim peki ya sonra? Sonra bana ne olacak? Her şey bittiğinde?