Antik mitolojide çocukların neden babalarını öldürdüğünü, tanrıların nesil nesil sürekli aynı döngü içinde olduklarını merak etmişimdir. Acaba bu hikayeleri anlatan yaşlı insanların ölüm korkusu, yerlerinden edilme korkusunun bir eseri olabilir mi bu hikayeler? Acaba doğada yerini gençlere bırakan hayvanlarda da benzer korku var mıdır yoksa bilinçsiz bir kabullenme içindedirler diyebilir miyiz?
Bilim kurgu eserlerinde genelde felaketlere yol açacak tipik hikayeler vardır, A.I. bunlardan birisi. Acaba biz tanrı kompleksine kapılmış insanlar, bizden sonra geleceğin korkusunu mu yaşıyoruz? Bu hikayelerde beni sıkan şey sonraki nesillerin gelişimi getirdiğinin arada gözden kaçması. İnsanlığın ürettiği bir yaşam veya zekanın insanlığın korkularıyla hareket etmesi zorunlu mu?
Babalarımız belki ölüm korkusunu yaşamaya başladıklarında bunları düşünmüştür ama günün sonunda evlatları olarak onlara yaşlılıkları sürecinde yardımcı olmayacak mıyız? Yanlarında durmayacak mıyız? Belki insanlık bir süre sonra yok olacak bu bizden sonra gelenin bizden kötü olacağı, bize düşman olacağı anlamına gelmez, benim ümidim hatalarımızdan ders çıkaracak olması, tecrübelerimizden faydalanıp daha iyisini başarmaya çalışması ve belki de evrendeki şu kısacık anlamsız hayatlarımızın toplamında bir iz bırakmayı başarması.